Mocht ik vorig jaar mijn eerste ervaringen op doen bij de tandarts en kaakchirurg, was dit jaar de huisarts aan de beurt.

Een paar dagen voordat mijn vakantie zou beginnen, kreeg ik last van een fixe keelpijn. Nu is keelpijn voor mij absoluut niet nieuw (zo ongeveer het enige wat ik krijg als ik al ziek ben), dus kon ik ook gelijk merken dat deze keelpijn toch anders dan anders was. Het verloop was niet “zoals hoorde” en geneest dit bij mij normaal gesproken binnen een werkweek, leek het nu niet weg te gaan en zelfs erger te worden.

Dat werd (met tegenzin) een bezoekje aan de huisarts. Eerst moest er gebeld worden voor een afspraak waar alle informatie en klachten gelijk genoteerd werden. Vervolgens moest er eerst bloed geprikt worden waarna een half uurtje later de afspraak met de arts zou zijn.

Met veel zenuwen (ik hou niet van naalden) heb ik bloed laten prikken waarna ik zo’n grote extra sterk plakkende pleister kreeg zodat ik er net zo zielig uit zag als dat ik me voelde. Vervolgens bij de arts werd er vluchtig met me gepraat (nee, niet eens de hand geschud) en werden vragen gesteld. Uit de bloedtest was te zien dat mijn bloedwaardes normaal waren (en dus geen ontsteking in mijn lijf) en ik kreeg dan dus geen medicijnen. Dat laatste vond ik prima want ik slik niet zo graag medicijnen, maar tussen al het ondervragen en haasten door, heeft de arts me niet eens kunnen vertellen wat er dan wel “mis” was met me. Met een boel vraagtekens boven mijn hoofd stond ik al buiten voordat ik het wist.

Het zat me niet helemaal lekker dat ik niet wist wat ik dan wel moest doen of had, en toen ik geen verbetering (eerder verslechtering) voelde na een paar dagen ben ik weer met de dokter gaan bellen. Een zelfde procedure volgde en een net zo ongeinteresseerde arts stond mij te woord. Eerst werd gevraagd hoe hij mij kon helpen en wat mijn probleem was. Die laatste vraag hoefde ik niet eens op te antwoorden want hij kon alles voor me opsommen (de telefoniste had immers alles al genoteerd) en nadat hij even snel in mijn keel keek, benoemde dat mijn bloedwaardes oke waren, maar ik toch medicijnen zou krijgen en zijn handen waste, liep hij met een vaart de spreekkamer uit en zei nog net gedag waaruit ik begreep dat mijn tijd er op zat. Weer met veel verbazing stond ik buiten voordat ik het wist. Dit keer niet met zo’n sterk plakkende pleister, maar met een verband en de conclusie dat “sociale vaardigheden” geen onderdeel zijn van de huisartsen-opleiding in Zweden.

Inmiddels zijn we begonnen aan ons 4e jaar in Zweden en dat is ook aan onze Hollandse auto’s te merken. Ze komen nog maar met moeite door de keuring heen en krijgen hier en daar allerlei kwaaltjes.
Dat laatste is niet zo erg, omdat Wico erg handig is geworden met de auto’s, maar zolang je niet in een Ford rijdt, is het bijna onmogelijk om aan de juiste auto onderdelen te komen. Vooral Italiaanse onderdelen!

Dan zit er niets anders op dan te werken aan onze emigratie: een Ford. Een tweedehandsje, dat wel, maar alles lijkt prima in orde. En omdat we ook nog een tweede auto nodig hebben ook gelijk een Renault. Zo kochten we twee “nieuwe” auto’s in een dag tijd.

Das even wennen voor deze twee immigranten die de afgelopen jaren toch erg zuinig hebben moeten doen (als immigrant ben je immers niet zo zeker van je zaken en moet je voornamelijk voor jezelf kunnen zorgen – men heeft niet zomaar aanspraak op de Zweedse sociale regelingen zoals oa. financiele hulp bij werkloosheid enz. enz.).

Wij zijn er blij mee (en de katten ook)!!