Er was eens een meisje, of eigenlijk een ‘flicka’ want zo heet dat in het land waar zij woonde. Het meisje wilde graag een wandeling maken en liet zich, door haar prins op het witte paard, afzetten zodat zij zelf naar haar kasteel terug zou kunnen lopen. Zij liep door een dorpje met allemaal mooie vrolijk gekleurde huisjes en schilderachtige tafereeltjes. Af en toe fietste er een dorpeling langs, die haar vriendelijk groette en flicka lachte de dorpeling dan vriendelijk toe omringd door vogeltjes, konijntjes en hertjes die zo graag naar haar gezang luisterden.

Bij de rand van een bos aangekomen besloot flicka dat zij de wandeling langs de weg, druk bereden door koetsen in verschillende kleuren en maten met koetsiers in verschillende kleuren en maten, minder prettig vond. Zij koos ervoor om het bospad op te gaan, dat parallel leek te lopen aan het pad langs de weg. Dit bospad zag er veel mooier uit en het had iets magisch, alsof het haar lokte. Ze wandelde gedreven verder, want zij had zich voorgenomen om de wandeling in een uur uit te lopen (zodat zij voor het slaan van de klok thuis zou komen en er geen betovering verbroken zou worden).

Al snel was flicka zo afgeleid door de schoonheid van het bos; de hoge bomen die haar zo klein als een miertje deden lijken, het vogelgezang, de bosgeuren en de kleurrijke versiering op sommige bomen dat zij niet doorhad dat zij de wielen van de koetsen niet meer op het wegdek kon horen rollen. Zij had de kleurrijke versieringen gevolgd en toen zij eenmaal ontdekte dat zij niet meer wist waar ze was, besloot zij dat ze de versieringen zou blijven volgen. Ze was immers vergeten om broodkruimeltjes te strooien en de dieren konden haar ook niet vertellen welke kant ze op moest. Flicka verwachtte dat de versieringen vanzelf de weg naar het einde van het pad, en misschien wel het huis van haar zeven vrienden, zouden wijzen. Het was immers een magisch bos!

Toen flicka moe begon te worden, zag zij in de verte een huisje dat zij aan het begin van de wandeling ook gezien had. Het was aan de andere kant van een ravijn, maar ze was blij dat zij de weg terug bijna gevonden had. Ze moest nog een steile helling opklimmen en dan zou ze de weg naar het huisje al kunnen zien.

Maar wat zag flicka daar? Schurken hadden de mooi versierde bomen omgehakt. Nu kon flicka de weg nooit meer volgen! Ze voelde de moed in haar, al zo zware, schoenen zakken en wist even niet meer wat zij moest doen. Als zij door het sombere kale stuk verder zou lopen, zou zij verdrietig worden van het pijnlijke aangezicht. En zij zou niet weten waar zij heen zou moeten. Ook liep zij het risico dat de schurken haar dan zouden zien! Dit was absoluut geen goed plan(zie foto waarom;)).

“Had ik mijn magische bonen maar bij me dan kon ik op de bonenstaak klimmen en zien waar ik heen moest”, dacht ze.

Flicka nam even een pauze om een beschaafd plasje achter een magische spar te doen en besloot vervolgens dat zij de weg terug zou lopen zoals zij was gekomen. Inmiddels deden haar voeten pijn, want zij had haar doordeweekse werkschoentjes aan en niet haar comfortabele glazen muiltjes, maar ze moest toch verder want als ze zou stoppen zou ze pas echt voelen hoe moe ze was en niet meer verder willen. Het meisje probeerde alle versierde bomen terug te vinden die ze op de heenweg had gezien en ze lette goed op in de hoop geen boze wolf tegen te komen.

Na een poos lopen kon zij ineens de koetsen op de weg weer horen en dat maakte flicka blij. Ze wist dat ze nu de goede richting in liep. En niet veel later kon zij de koetsen zien. Flicka wandelde verder in de richting van de koetsen en vond het pad dat zij in eerste instantie zou gaan bewandelen. Ze is op dit pad verder gewandeld richting haar paleisje, langs een waterval, door een weiland waar een flinke kille wind stond en langs de paarden die haar begroetten. Eenmaal thuis werd zij blij begroet door haar gelaarsde, zwarte katten en heeft zij gelijk een verwarmend bad genomen, haar lege maag gevuld en was zij blij dat dit sprookje geen ‘Grimm’ einde heeft gekregen.

Eind goed al goed! 😉

….heeft wat (ook al is het voor een ander)!!

Vanwege het goeie weer van zondag ben ik maandag de schuur ingedoken op zoek naar een ligstoel die daar ergens nog zou moeten staan. Vorig jaar zomer hadden we ontdekt dat de vorige bewoners twee ligstoelen hadden laten staan en dat kwam ons heel goed uit! (We hebben er toen een op de stijger gezet, en dat is een van mijn favoriete plekjes geworden!)

Nu moest ik dus eerst door een jungle van een tuin, die drie jaar niet onderhouden is, om bij de schuur te komen. En vervolgens in de schuur kijken waar ik de stoel zou kunnen vinden…

Wat staat die schuur vol spullen zeg! Het is net schatzoekertje spelen want bij elk bezoek wordt ik weer verrast door een nieuwe ontdekking. “Wie zou dit gebruikt hebben, wanneer en hoe zou het eruit hebben gezien in die tijd?” Er staan en hangen allerlei spullen: ouderwetse Skilatten, drie sparks, tuinierspullen, een stoere slee, vooral veel ouderwetse visnetten en nog allerlei zooi waarvan ik het nut niet eens weet. En dit is alleen nog op de eerste etage!

Eenmaal op de begane grond (dit zijn drie ruimtes) kwam ik de ligstoel tegen, maar ook nog ander tuinmeubilair. Zo stond er een tafel die mooi is voor op het balkon, maar ook twee stoelen en een tafel die leuk op de veranda passen! Wat een leuke verrassing! Het is natuurlijk wel ‘oude zooi’, maar zolang we onze tuinmeubilair nog niet hebben (lees: nog in NL staat) wel heel handig. En eigenlijk vind het juist leuk om spullen te hebben waar al een verhaal aan vast zit.

Na alle spullen vanaf de schuur naar ons huis te hebben gesjouwd ben ik het eens gezellig neer gaan zetten. Ik herinnerde me dat ik op zolder iets had gezien, wat mogelijk een tafelzeil kon zijn. Dus heb ik het naar beneden gehaald en bleek het inderdaad een schattig ouderwets tafelzeil te zijn met bloemetjes. Wat leuk dat de vorige bewoners zoveel spullen achter gelaten hebben en dat wij die nu juist goed kunnen gebruiken!

Ik heb vandaag al kunnen genieten van de gezellige zithoek en het voelt nu echt weer wat meer ons eigen paradijs! Ik kan niet wachten tot de zomer! 🙂

Wanneer komen jullie langs?