Al vanaf mijn 17e spreken Wico en ik over een verhuizing naar het buitenland en emigratie. En toch kwam de aankoop van ons huis eerder dan ik had verwacht. Het ging allemaal zo snel! De eerste keer dat we het huis zagen tot het moment dat we het huis kochten heeft bij elkaar nog geen twee maanden geduurd.

Natuurlijk was dit een hele spannende en leuke uitdaging die we aan zouden gaan (en dat is het nog steeds!), maar ik besefte ook vrij snel dat er een keerzijde aan dit avontuur zou zitten. Vroeg of laat zou ik namelijk ook afscheid moeten nemen van mijn leventje in Nederland. Ik zou zes maanden hebben om van alles en iedereen afscheid te nemen voor ons vertrek. Ja, dit klinkt natuurlijk dramatischer dan het is, want er is geen doodsvonnis uitgesproken (gelukkig!), maar er zou in ieder geval een heleboel gaan veranderen!

Nu zijn die zes maanden uiteindelijk uitgelopen tot drie jaar (dus elk nadeel heb inderdaad ze voordeel) en heb ik alle tijd kunnen nemen voor iets waar ik echt niet zo goed in ben.

Het begon eigenlijk met de sportschool die ik vrij snel vaarwel heb gezegd (zonder enig berouw overigens ;)) en hoe dichterbij de verhuisdatum kwam, hoe moeilijker het afscheid soms was. Het afscheid van “mijn” BSO-kinderen vond ik heel moeilijk en ik heb niet droog kunnen houden toen de dag eenmaal aanbrak. Eenmaal zes maanden later, na een tijdelijke baan, moest ik ook daar afscheid nemen. De eerste weken heb ik die collega’s ook echt even gemist! Ondertussen was ik alweer doorgerold in een andere intensieve tijdelijke baan, en na mijn vertrek daar heb ik nog een contract gehad bij een andere stichting met allemaal hele mooie mensen en cliënten om mij heen. Gelukkig had ik met dit afscheid geen probleem, hoewel de cliënten onvergetelijk zijn.

En nu een week voor vertrek ben ik ALLEEN MAAR afscheid aan het nemen!!

Mijn vriendinnen zie ik nu extra vaak en ondertussen doe ik een heleboel dingen voor het laatst. Voor de laatste keer naar de Haagse markt om mijn boodschappen te halen. De laatste keer langs mijn oma in Scheveningen, de (voorlopig) laatste keer dat ik met mijn moedertje een harinkie ben gaan happen bij de haven, de laatste keer dat ik lekker even met de trein naar Amsterdam ben gegaan, de laatste keer bus 31 naar Denhaag, de laatste keer tram 2 door de tram tunnel, de laatste keer ‘mijn stad'(die valt zwaar!)

… juist die kleine dagelijkse dingen die zal ik waarschijnlijk wel even missen. Totdat er weer nieuwe dagelijkse dingen voor in de plaats zijn gekomen.

Afgelopen week heb ik van mijn vriendinnen een geweldig etentje cadeau gekregen bij ‘pure passie’, dus ook van mijn vriendinnen heb ik al afscheid genomen!

En vandaag was er nog een afscheid bij mijn ouders thuis. De komende week zullen nog een aantal mensen langs komen om gedag te zeggen en natuurlijk is er bij beide ouders nog een afscheidsetentje.

Gelukkig hebben we het komende week nog veel te druk met inpakken en laden dus geen tijd om hier echt over na te denken en bij stil te staan!!