De afgelopen weken, terwijl de bossen nog gevuld waren met een goudkleurige herfstgloed (niet meer zo warm als aan het begin van de herfst en wat meer naar bruin kleurend), besefte ik hoe we gewend zijn geraakt aan het Zweedse klimaat.

Terwijl de prachtige herfstkleuren constant je aandacht trekken (zodat het bijna gevaarlijk wordt om auto te rijden), weet je ergens in je achterhoofd dat deze periode voorbij is voordat je het weet. En daarna komt de gevreesde kou en duisternis. Die gedachte zorgt ervoor dat je beide intens geniet, maar ook ergens ver weg in je buik een beetje zenuwen voelt. Laat ik me daardoor meeslepen dan komen de vragen: “Hoe koud zal het dit jaar worden?”, “Zullen we ons huis warm kunnen houden?”, “Heb ik nog nieuwe winterkleding nodig?”, “Hebben we genoeg brandhout?”.
Natuurlijk zitten er vragen bij die ik niet kan beantwoorden, maar de brandhout-vraag, die hoef ik dit jaar niet te stellen. We hebben een enorme berg liggen. Daarnaast hebben we nog een nieuwe brandstapel net zo groot als die van vorig jaar en toen gebruikte we maar de helft daarvan.Nu we de Zweedse jaargang meerdere keren hebben meegemaakt, weten we dat er een nieuwe periode aanbreekt waar toch aardig wat mensen tegenop kijken. De wintertijd maakt dat het al om 4 uur ‘s middags donker wordt, de zon zal maar zelden door de wolken gluren en een paar weken amper boven de horizon uit komen, de temperatuur zal enorm dalen en dit alles veroorzaakt dat velen liever in winterslaap gaan en sociale contacten liever ontwijken..

Maar inmiddels heb ik ook geleerd hoe ik kan genieten van de winter: Dik ingepakt een wandeling maken door de Zweedse bossen zodat je de wind in je gezicht voelt snijden en je handen beginnen te gloeien in je warme wanten. Een warme kop soep of thee bij thuiskomst, een knetterend haardvuur, brandende kaarsjes, een grote heksenketel met kokende soep op een kampvuur buiten met prachtig uitzicht, en natuurlijk de sneeuw. De sneeuw waar velen naar verlangen.
Sneeuw maakt alles beter: Prachtige witte uitzichten, lichtere dagen en zelfs nachten, knarsende geluiden tijdens het wandelen, plezier tijdens het sleetje rijden, schaatsen, snowboarden, de ruisende stilte tijdens een tochtje op de spark over het meer en mee mogen met een hondeslee.De sneeuw is iets waar op gewacht moet worden. Het komt hier niet zo vaak voor dat er (blijvende) sneeuw valt voor kerst. En is het eenmaal kerst, dan weten we dat we “aan de goede kant van het jaar zijn gekomen” omdat het na die tijd steeds lichter zal worden. Daarnaast zijn januari en februari de mooiste wintermaanden die er zijn. Weliswaar ook de koudste, maar dat staat tegenover een vaak stralend zonnetje waardoor je overdag geregeld met een open jas kan lopen.

Voor die tijd, nadat de laatste bevroren goudkleurige blaadjes met veel geritsel uit de bomen zijn gevallen, is het voornamelijk verlangen. Verlangen naar de zomer, naar warmte, naar licht, naar kleur en naar sneeuw.
Tot die tijd moeten we het doen met kale bomen, grauwgele akkers, donkere groen- en bruintinten, regenbuien, storm en een door vogels verlaten stilte.Vandaag, terwijl ik dit schrijf, zie ik door de ramen hoe de bomen er kaal bij staan. Het water in het meer ligt er rustig bij, het donkergroene gras bedekt met een bruine herfstdeken, de laatste ganzen zijn nog niet zo lang geleden overgevlogen, de moestuin ligt er kaal en verlaten bij.
De zon schijnt dankzij de kale bomen door de ramen naar binnen. Ze doet me denken aan de prachtige rood-oranje zonsondergang van gister die zo typerend zijn voor de novembermaand.

En ik hoor mezelf denken: “Houd moed, de Zweedse winter is begonnen.”
Gelukkig nog maar 58 dagen tot het nieuwe jaar!